جامعه ما به علل بسيار گرفتار نوعي ناكارايي ملي است . علل ناكارايي فرهنگي
، قديمي ، ريشه دار و متعدد است . از آنجا كه كشورهاي پيشرفتهجهان با تمام
امكانات و سرعت به سوي بيشترين كارايي پيش مي روند، در ارتباط جهاني ابعاد
اين ناكارايي وسيع تر و آثار آن عميق تر مي شود. براي نجات از اين گرفتاري
بايد از همان راهي رفت كه ديگران رفته و مكرراً آنرا تجربه كرده اند وآن
راه فقط تفكر عملي است .
به كار گيري تفكر عملي و هدايت جامعه به سوي
آن از طريق سازمان و مديريت سرعت فزاينده به خود مي گيرد و از اين جهت دانش
مديريت به عنوان ارائه دهنده الگو ، روش و انديشه يا نرم افزار پيشرفت
معرفي گرديده است.(مديريت دولتي/1368)
نگاهي به تاريخ فلسفه و توجه به
سير انديشه دانشمندان در پيدا كردن تعريفي جامع و مانع براي شناساندن انسان
نشان مي دهد كه فلاسفه جهان در غالب موارد نطق و بيان را يكي از امتيازات
آدمي دانسته و در كوتاهترين كلام گفته اند : «انسان حيواني است ناطق» اما
اين بدان معني نيست كه تنها مايه برتري آدمي بر ديگر حيوانات سخن گفتن است.
آنچه انسان را در بالاترين درجات آفريده شدگان قرار مي دهد و از ديگر
موجودات متمايز مي سازد ، قدرت انديشه و نيروي تفكر است. انسان انديشمند
تفكر مي كند ، مدل مي سازد و مدل خود را پياده مي كند . انسان اوليه براي
كندن خاك فكر كرد و مدلي از وسيله انگاشت بعد كوشش كرد اين مدل را از سنگ
بسازد و نهايتاً كلنگي سنگي يا سخت افزار مربوط را تهيه كرد. انسان امروزي
نيز همين طور است . مي انديشد و بر اساس انديشه خود مثلاً مدلي از ابزار به
كارگيري اشعه ليزر را در فكر خود خلق مي كند و سس مي كوشد اين تصور فكري
خود را عينيت بخشد .(محمد علي طوسي/1369)
